ένα κείμενο αφιερωμένο στην κρίση που μαστίζει κάθε οικονομικά κάθε οικογένεια, που καταστρέφει σχέσεις και αλλοιώνει το νόημα της λέξης "ΠΑΙΔΙ".

Γονείς και παιδί  ή παιδί και γονείς ;

Κάποτε ήταν εύκολο για έναν άνδρα να γνωρίσει μία γυναίκα, να την ζητήσει άμεσα σε γάμο  και οι γονείς της να δεχτούν με χαρά αυτήν την πρόταση. Χωρίς να φοβούνται τον «άγνωστο» που στέκει στην πόρτα, χωρίς να γνωρίζουν τον «ποιόν» του και παράλληλα του παραχωρούσαν και προίκα.  Έτσι , η κοπέλα μετατρέπονταν απότομα σε σύζυγο χωρίς να γνωρίζει  «ποιον» εντέλει παντρεύτηκε. Κι όπως ήταν φυσιολογικό, αποκτούσαν παιδιά. Πολλά παιδιά, που δεν πήγαιναν σχολείο αλλά στα χωράφια επειδή ο μισθός του πατέρα ήταν λιγοστός  και δεν κάλυπτε την σίτιση της φαμίλιας. Τα παιδάκια αυτά δεν έπαιζαν με παιχνίδια, δεν είχαν δικό τους κρεβατάκι να ξαποστάσουν και ήταν υποχρεωμένα να φροντίζουν τα μικρότερα αδέρφια τους, την προίκα της κάθε ανύπανδρης αδερφής και την περίθαλψη των ηλικιωμένων γονιών τους.

Υπάρχουν και άλλες πληροφορίες για την θέση του παιδιού κατά το παρελθόν στην Ελλάδα, όμως καλύτερα ας εστιάσουμε στην παρούσα περίοδο. Στη σύγχρονη εποχή δεν είναι εύκολο να φέρεις στον κόσμο ένα μικρό παιδί. Υπάρχουν οικογένειες που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν και για να το επιτύχουν ξοδεύουν  μεγάλα ποσά. Υπάρχουν και οικογένειες που έχουν πολλά παιδιά, δυσκολεύονται να τα μεγαλώσουν  και ή τα παρατούν κυριολεκτικά (όχι στο ορφανοτροφείο) ή τα εξαναγκάζουν  να εργαστούν σε μικρή ηλικία ακόμη και ως επαίτες. Τα προνομιούχα παιδιά ,που είναι και τα πιο τυχερά, βιώνουν την αγάπη των γονιών τους. Ζουν σε ένα καθαρό και όμορφο σπίτι, έχουν τα πιο εξελιγμένα παιχνίδια, φορούν ρούχα μάρκας  και πάντα η αντίδρασή τους είναι διαταγή προς τους γονείς. Τα παιδιά αυτά (ίσως) είναι κακομαθημένα. Όμως όσο ανάγωγα και αν είναι οι γονείς τους δεν μπορούν να τους χαλάσουν χατίρι.  Εντέλει οι γονείς δεν γαλουχούν τα παιδιά, εκείνα εκπαιδεύουν τους γονείς τους.

Μεγαλώνοντας το παιδί  πρέπει να περάσει σε μία σχολή, να αφήσει την οικογενειακή εστία , να αρχίσει να ζει μόνο και στο τέλος  να εργαστεί. Οι γονείς είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν πολλά λεφτά – όχι μόνο σε ρούχα, παιχνίδια ή φαγητό – αλλά και σε φροντιστήρια που θα αναλάβουν την εκπαίδευση του παιδιού σε ξένες γλώσσες ή σε σχολικά μαθήματα, στα μηνιαία έξοδα που θα έχει  όταν περάσει σε κάποια σχολή και ίσως στα οικονομικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσει, όταν αποφασίσει να ζήσει μόνο του.

Οι γονείς μοιάζουν με μία σωστική λέμβο που βρίσκεται πάντα δίπλα στο παιδί και με  μία τράπεζα που παραχωρεί πάντοτε άτοκα δάνεια. Τόση ,όμως, ανιδιοτελής εκμετάλλευση χωρίς μία απαίτηση ; Φαίνεται παράξενο , αλλά κάποιες φορές συμβαίνει κι αυτό. Κάποιες άλλες συμβαίνει και το εξής: κατά κάποιο τρόπο τα παιδιά εκπαιδεύονται και παρά την αντίδραση τους υπακούουν σε έναν από τους δύο γονείς. Ικανοποιούν την φιλοδοξία του γονέα για επαγγελματική κατάρτιση και μόρφωση που όχι απλώς ανταποκρίνεται στο κοινωνικό «φαίνεσαθαι»  - αλλά δύσκολα συγκρίνεται  με την μόρφωση κάποιου άλλου ατόμου  με μικρότερες διανοητικές ικανότητες. Η γονική φιλοδοξία δεν σταματάει μόνο εκεί. Ειδικά τώρα που λόγω της κρίσης, πολλά «μεγάλα» παιδάκια μένουν στο σπίτι μαζί με τους (ηλικιωμένους) γονείς τους. Οι γονείς  αρχίζουν και ελέγχουν τις παρέες του παιδιού τους , αντιδρούν όταν  ο/η σύντροφος  των παιδιών τους δεν φέρει την ανάλογη παιδεία ή εργασία με το παιδάκι τους … και τόσα άλλα, που δίνουν την εντύπωση ότι οι γονείς  είναι  κακοί δράκοι  και δεν αφήνουν το «παιδί» να ευτυχήσει.

Φυσικά, η αντίδρασή τους δεν περιορίζεται σε λίγες  ηχηρές αντιδράσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις που χτυπούν το «ενήλικο» παιδί, το αποκληρώνουν, το διαχωρίζουν  από το άλλο ή άλλα «αγαπημένα» τους παιδιά. Η μάχη μαίνεται και δεν είναι τυχαίο που το «παιδί» θα κλείσει την καρδιά του και δεν θα ξαναπεράσει  από το κατώφλι της γνωστής  πόρτας. Δύσκολο και οδυνηρό. Και τότε δεν ξέρω «ποιος» θα υποκύψει. Ο γονιός που θα υποφέρει και  σε κάποια δυσκολία του θα κτυπήσει την πόρτα του παιδιού του ή το «παιδί» που θα αντιμετωπίσει οικονομικές δυσχέρειες και θα θυμηθεί ξανά την μαμά και τον μπαμπά του.  Μεγάλο δίλημμα.

Σε παλαιότερες εποχές, οι απόγονοι ήταν υποχρεωμένοι να περιθάλψουν τους γονείς τους από σεβασμό και μόνο, επειδή τους έφεραν στην ζωή. Δεν τους πρόσφεραν παιχνίδια, μόρφωση  ή όλα τα καλούδια που έχουν τα σύγχρονα παιδιά. Τώρα, τους ξεχνάνε σε κάποιο γηροκομείο ακόμη και αν ήταν άψογοι απέναντι στα παιδιά που εύκολα τους εγκαταλείψανε με την πρώτη δυσκολία. Ή λόγω κρίσης τους φέρνουνε στο σπίτι για την σύνταξη. Τότε ξεκινά ένα «νέο» παιχνίδι. Είτε  σύνταξη πάει στα παιδιά ,επειδή ο άτυχος ηλικιωμένος είναι ανάπηρος  νοητικά ή σωματικά είτε   ο ηλικιωμένος/ η βγάζει όλο του το άχτι πάνω στα οικονομικά εξαθλιωμένα παιδιά του. Λίγες φορές όλα είναι άψογα και από τις δύο πλευρές. Ελάχιστες να δεχτούνε απλόχερα έναν υπερήλικα στο σπίτι , ακόμη και αν στα νιάτα του ήταν σωστός γονιός απέναντι τους.

Οι σχέσεις μεταξύ γονέα και παιδιού είναι ένα ατελείωτο γαϊτανάκι, είσαι παιδί γίνεσαι γονιός και πάει λέγοντας.  Όταν σου φέρονται  άσχημα ως παιδί μην το επαναλαμβάνεις στα παιδιά σου. Λογικό είναι να αποκτήσουν δύναμη και να το επαναλάβουν και σε εσένα , όταν πια  κι εσύ δεν θα μπορείς να αντιδράσεις.  Η εξουσία έρχεται και αντιπαρέρχεται , σαν νέος γονιός διοικείς μα σαν γέρος γονιός διοικείσαι.